Sięgają te korzenie do samego źródła, do nagusieńkiej ziemi chleborodnej, która rodzi źdźbło, tę drobinkę i potęgę zarazem, gdy sie je pomnoży i przemieni w chleb. Sięgają ludzkich losów w jego rodzinnym Czarnym Potoku i okolicy.
 Bolesław Faron nie napisał tej książki chłodnym, sprawozdawczym piórem. To pióro prowadzone przez pamięć przenikniętą uczuciem, wiernością. Wiernością, która nie przybladła wskutek koniecznej rozłąki, zamieszkania w dużych miastach i pracy na odpowiedzialnych stanowiskach w dziedzinie nauki, oświaty i kultury.

 (Julian Kawalec)