Giełkot to zaburzenie mowy, któremu przez długi czas logopedzi nie poświęcali należytej uwagi. Na szczęście w ostatnich latach wzrosło ich zainteresowanie tym rodzajem trudności w komunikacji. Zidentyfikowano, które objawy giełkotu przyczyniają się do tego, że otoczenie często nie rozumie mowy osób zmagających się z tym zaburzeniem. Rozpoznano także symptomy mające znaczenie podczas stawiania diagnozy różnicowej.

Treści zawarte w tej książce dotyczą zarówno zagadnień teoretycznych, jak i charakterystyki giełkotu. Są zgodne z aktualnym stanem wiedzy w tej dziedzinie. Wyczerpująco opisano w niej postępowanie diagnostyczne i istotne na tym etapie rozpoznanie różnicowe. Przedstawiono też metody planowania i prowadzenia skutecznej terapii. Dzięki temu książka może służyć jako podręcznik diagnostyki i terapii giełkotu dla studentów i praktykujących logopedów.

Z przedmowy do polskiego wydania autorstwa dr Marii Faściszewskiej:

Giełkot to zaburzenie, które nie jest w pełni rozpoznane i opisane. Wiedza związana z tym tematem jest słabo rozpowszechniona zarówno wśród terapeutów, lekarzy, jak i ogółu społeczeństwa. Mimo iż nie jest to często pojawiające się zaburzenie, prędzej czy później każdy praktykujący logopeda spotka się z osobą z giełkotem. Często specjaliści nie mają wystarczającej wiedzy na temat istoty tego zaburzenia i przebiegu terapii lub też mylnie je interpretują i utożsamiają z jąkaniem.
(...)
Niniejsza pozycja prezentuje w bardzo przystępny sposób zagadnienie giełkotu od strony teoretycznej oraz praktycznej. Autorka korzysta tu ze swoich bogatych doświadczeń
terapeutycznych.
Ważną część książki stanowi aneks, który zawiera narzędzia diagnostyczne (arkusz wywiadu, kwestionariusz zaburzeń płynności mówienia) oraz przykładowe materiały przydatne w terapii mowy bezładnej. Sądzę, że terapeuci docenią praktyczne walory tej pozycji, skorzystają z licznych wskazówek i pomysłów, w jaki sposób pomóc osobie z giełkotem.

Manon Spruit ukończyła studia logopedyczne. Jest certyfikowaną terapeutką jąkania. Kształciła się w Holandii, zdobywając wiedzę z zakresu terapii jąkania, a następnie uzyskała tytuł magistra nauk medycznych w zakresie patologii mowy, języka i audiologii na Uniwersytecie w Utrechcie. Jest członkinią Międzynarodowego Stowarzyszenia Giełkotu, w którym w latach 2007–2015 pełniła funkcję osoby odpowiedzialnej za kontakty z terapeutami na terenie Niemiec i Holandii. Zajmuje się sprawami kształcenia ustawicznego oraz prowadzi wykłady z dziedziny zaburzeń płynności mowy na uczelniach kształcących logopedów w Niemczech, Holandii i Polsce.

_______________________________________________________________

Recenzja Magdaleny Mazur – neurologopedy, surdologopedy, dyrektor Centrum Neuroterapii i Neurorehabilitacj NSL w Gorzowie Wielkopolskim.

W praktyce neurologopedycznej zajmuję się m.in. dyslalią, jąkaniem i zaburzeniami przetwarzania słuchowego (CAPD, APD. W przestrzeni giełkotu błądziłam bezustannie, daremnie starając się uchwycić jego istotę. Bezskutecznie szukałam w dostępnej literaturze tematu opracowań na temat diagnozy i terapii osób borykających się z tym problemem.
Autorka książki Giełkot. Jak zrozumieć osoby mówiące niewyraźnie przytacza wyniki badań oraz opisuje sposób działań wielu naukowców i terapeutów. Ukazuje krok po kroku, jak w praktyce, powinny przebiegać etapy wsparcia i terapii. Dużą wartością pracy jest fakt, że akcentuje zależność efektów od dwóch jej aspektów: od pracy terapeuty, ale i od możliwości i wkładu pracy pacjenta.
W niniejszej publikacji terapeuci mowy zostają sprawnie przeprowadzeni przez meandry diagnozy osób z giełkotem. W bardzo przystępny sposób autorka wyjaśnia wiele trudnych, diagnostycznych obszarów, proponuje plan postępowania terapeutycznego, prezentując bogaty warsztat pracy, w tym program komputerowy wspierający terapię. Tym, co stanowi ogromną wartość w publikacji, to powiązanie giełkotu z problemami neurologicznymi i wyjaśnienie patomechanizmu na poziomie funkcjonowania mózgu. Książka wzbogaca praktykę logopedyczną o szersze spojrzenie na problemy z ekspresją i percepcją mowy.
Niezmiernie cenne są wskazówki dla nauczycieli dzieci z giełkotem. Dzięki nim pedagodzy będą mogli zrozumieć trudności uczniów, z łatwością odróżnią giełkot od innych problemów jak np. ADHD czy jąkanie. Praca zawiera dobrze sformułowane wskazówki, jak pomóc podopiecznym i osobom dorosłym lepiej funkcjonować w środowisku, jak wzmocnić ich poczucie sprawstwa i niekwestionowanej własnej wartości.
Informacje zawarte w niniejszym opracowaniu pozwolą specjalistom zajmującym się trudnościami związanymi z szeroko rozumianym nadawaniem i odbieraniem mowy, spojrzeć na nie z zupełnie innej perspektywy, a tym samym pomogą w trafnej diagnozie i efektywnej terapii.
Zainteresowani terapeuci otrzymują vademecum o niezwykle praktycznym charakterze. Książka wypełnia lukę w dotychczasowej literaturze. Polecam jej lekturę.

________________________________________________________________

Recenzja Małgorzaty Konczanin – logopedy i nauczyciela akademickiego, związanej z Fundacją Pomoc w Komunikowaniu się, pasjonatki delfinoterapii.

Niniejsza publikacja stanowi kompendium wiedzy nt. diagnozy i terapii osób z giełkotem. Treści zawarte w książce są zgodne z obowiązującymi standardami medycznymi oraz z aktualnym stanem wiedzy naukowej. Holandia i Uniwersytet w Utrechcie jawi się nie tylko jako miejsce kształcenia autorki Manon Spruit, lecz jako kraj wzorcowy w dziedzinie standardów logopedycznych, wiodący także przewodnictwo w CPLOL-u (w Komitecie Łącznikowym Logopedów Unii Europejskiej w latach 2009-2013).
Giełkot to zaburzenie komunikacji językowej często mylnie interpretowane i utożsamiane z jąkaniem. Od 2007 r. Światowa Organizacja Zdrowia (WHO) definiuje giełkot jako „mowę o tempie przyspieszonym w stopniu utrudniającym jej zrozumienie, charakteryzującą się zaburzeniami płynności, jednak pozbawioną powtórzeń i wahań. Tempo wypowiedzi jest nieregularne, rytm podlega gwałtownym zmianom, powodując, że osoba mówi w sposób niepoprawny”. W aspekcie medycznym wg dziesiątej Rewizji Międzynarodowej Statystycznej Klasyfikacji Chorób i Problemów Zdrowotnych (International Statistical Classification of Diseases and Related Health Problems, ICD-10) jest aktualną wersją systemu diagnozy nozologicznej, który w Polsce obowiązuje od 1996 roku. Giełkot został w tej publikacji skategoryzowany jako: F98.6 mowa bezładna; czyli szybka mowa z zaburzeniami płynności, jednak bez powtórzeń i wahań, o nasileniu prowadzącym do obniżenia zrozumiałości; mowa jest urywana i nierytmiczna z nagłymi wybuchami i zwykle z nieprawidłowym frazowaniem, nie obejmuje jąkania (F.98.5), tików (F95.)
Osoby doświadczające giełkotu czasami nie zdają sobie sprawy, że mają problem. Często nie szukają specjalistycznej pomocy, bo nie wiedzą, że wsparcie jest możliwe. Bardzo często błędy artykulacyjne i językowe, nieregularne, szybkie tempo mowy, wtrącenia utrudniają ludziom z giełkotem funkcjonowanie w społeczeństwie. Dość często giełkot współwystępuje z innymi zaburzeniami: jąkaniem, wadami wymowy, ADHD czy problemami w uczeniu się np. czytaniu i pisaniu.
Autorka w bardzo przejrzysty sposób przedstawia giełkot w świetle współczesnej nauki oraz międzynarodowej klasyfikacji medycznej. Daje nam także praktyczne rozwiązania w postaci ćwiczeń zawartych w podręczniku. Uświadamia, iż efektywna terapia giełkotu może znacząco poprawić jakość mówienia. Poprzedza ją kompleksowa diagnoza logopedyczna. Celem nadrzędnym terapii jest podnoszenie świadomości własnej mowy, nauka monitorowania swoich wypowiedzi, zwalnianie tempa mowy oraz poprawa jej wyrazistości.
Niniejsza publikacja to lektura obowiązkowa dla praktyków i teoretyków współczesnej logopedii.